Projekt poświęcony społecznemu odbiorowi i historii osiedli mieszkaniowych w Krakowie w okresie międzywojennym oraz po drugiej wojnie światowej. Celem projektu jest opowiedzenie o modernistycznych założeniach mieszkaniowych w odniesieniu do historii ich mieszkańców.

W 1907 roku władze miasta przejęły od wojska dwa szańce, które wybudowano w połowie XIX wieku nieopodal romańskiego kościoła pw. Najświętszego Salwatora. Umocnienia wyburzono, a odzyskany teren przeznaczono pod parcelację i budowę osiedla domów dla Towarzystwa Budowy Tanich Domów Mieszkalnych dla Urzędników.

Osiedle przy ulicy Praskiej to największe i najbardziej kompleksowe założenie tego typu. Usytuowane w atrakcyjnej lokalizacji, niedaleko Wisły i Skałek Twardowskiego, zostało sfinansowane z funduszy Wojewódzkiego Związku Międzykomunalnej Opieki Społecznej.

W 1929 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych rozpoczął ogólnopolską akcję budowlaną: stworzenie osiedli mieszkaniowych, które choć częściowo zaspokoją głód mieszkaniowy II RP. Osiedla stanowiły lokatę kapitału tej instytucji i były przeznaczone dla jej klientów. W latach 1930–1931 powstało nieduże osiedle bloków przy ul. Fałata.

Kraków – stolicę Generalnego Gubernatorstwa – hitlerowcy chcieli wykreować na wzorcowe miasto niemieckie. Elementem tego programu był masowy napływ niemieckiej ludności urzędniczej. Z myślą o nowych mieszkańcach w latach 1941–1943 stworzono w okolicy ul. Królewskiej (niem. Reichstrasse) dzielnicę „nur für Deutsche” (tylko dla Niemców).

Projekt pl. Centralnego opracowano w 1951 roku, a jego realizacja rozpoczęła się rok później. Plac został rozwiązany w formie pięcioboku, od którego promieniście odchodzi pięć alej. Jedna z nich – dziś al. Solidarności – prowadzi do kombinatu. Obszerny plac, pośrodku którego obecnie znajduje się trawnik, objeżdżają samochody i tramwaje.

Osiedle zostało zrealizowane od 1950 roku przy pętli tramwajowej w Bronowicach. Zespół mieszkaniowy powstał dla pracowników służb mundurowych PRL i ich rodzin. Charakterystyczną dla socrealistycznej urbanistyki symetrię planu można dostrzec w południowej części osiedla, gdzie dwa bliźniacze bloki usytuowano z obu stron ulicy Rydla.

Po 1950 roku zaczęto wcielać w życie postulaty zwiększenia intensywności zabudowy nowohuckich osiedli. Realizowane zgodnie z nowymi wytycznymi założenia przybierały formę parawanowych ciągów budynków mieszkalnych, oddzielających wnętrza osiedli od głównych dróg i wyznaczających w ten sposób granice kolejno wznoszonych jednostek sąsiedzkich.

Trwający od początku XX wieku rozwój infrastruktury kolejowej na terenie Krowodrzy i Bronowic umożliwił powstanie w tej części miasta licznych zakładów przemysłowych i wymusił budowę nowych osiedli mieszkaniowych. Jednym z największych było zaprojektowane z myślą o 12 tys. mieszkańców osiedle Wrocławska.

Zabudowa wsi Bieńczyce miała być rozbudową Nowej Huty, a nie budową osiedla satelickiego. Powodem rozszerzania dzielnicy był wzrost produkcji, co wiązało się z napływem ludności zatrudnianej w kombinacie. Równolegle z zabudową sektora D i Wzgórz Krzesławickich ogłoszono konkurs na projekt zabudowy wsi Bieńczyce.

Pod koniec lat 50. zapadła decyzja o zakończeniu działalności lotniska w Czyżynach oraz o przeznaczeniu otaczających je terenów na cele rozwoju nowej zabudowy. Równolegle z wydłużeniem ul. Mogilskiej i budową prowadzącej na pl. Centralny w Nowej Hucie al. Jana Pawła II ruszyła budowa osiedli mieszkaniowych – Ugorek i Wieczysta.

W 1963 roku został rozpisany zamknięty konkurs urbanistyczny na projekt Mistrzejowic, które miały być kolejnym ważnym osiedlem w przestrzeni dzielnicy. Zwycięstwo przypadło zespołowi Witolda Cęckiewicza. Po zachodniej stronie Nowej Huty wciąż funkcjonowało lotnisko wojskowe w Czyżynach, dlatego rozwój dzielnicy postanowiono skierować na północ.

Dwa lata po sukcesie w konkursie na projekt Mistrzejowic zespół Witolda Cęckiewicza zwyciężył w kolejnej rywalizacji na projekt osiedla mieszkaniowego, które miało powstać niemal w samym sercu miasta. Konkurs dotyczył opracowania projektu zespołu mieszkaniowego dla około 10 tys. osób, który planowano wznieść w bezpośrednim sąsiedztwie Wisły i Wawelu.

W 1967 roku przyjęto nowy Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa, którego autorem był Stanisław Hager. Podstawowym problemem urbanistycznym Krakowa była wówczas integracja centrum z nowymi dzielnicami po wschodniej stronie miasta poprzez rozwój układu drogowego, w tym dróg szybkiego ruchu.

Powstanie północnej obwodnicy kolejowej oraz ul. Fizyków (obecnie Armii Krajowej), która połączyła ul. Czarnowiejską i centrum z północną i zachodnią częścią miasta, przesądziło o rozwoju wielorodzinnej zabudowy mieszkaniowej w pobliżu unieśmiertelnionej przez Stanisława Wyspiańskiego dawnej wsi Bronowice.

W latach 70. w Krakowie kontynuowano rozwój zabudowy w ramach pasa północnego biegnącego od Nowej Huty w kierunku drogi wylotowej do Katowic. W 1976 roku końca dobiegła budowa osiedla XXX-lecia PRL (obecnie Krowodrza Górka). W tym samym czasie po północnej stronie rozbudowywanego ciągu dróg zaczęto wznosić zespół osiedli Prądnika Czerwonego i Białego

W 1980 roku rozpoczęto budowę osiedla Kurdwanów Nowy, jednego z największych w obrębie dzielnicy IX Podgórze Duchackie. Podłużny układ założenia wzniesiono po wschodniej stronie osadników Krakowskich Zakładów Sodowych „Solvay”, pomiędzy ulicami Wincentego Witosa i Stanisława Stojałowskiego.

W 1985 roku krakowski oddział SARP zorganizował zamknięty konkurs architektoniczny na projekt zabudowy skarpy sąsiadującej z pl. Centralnym. W zwycięskim, utrzymanym w stylistyce postmodernizmu, projekcie zespołu na czele z Romualdem Loeglerem wyróżniało się połączenie terenów rekreacyjnych, mieszkaniowych i form miejskich.